“De tegenstander was bang van ons”
Sambeek- In de jaren zeventig voegden drie fanatieke voetballers zich bij de veteranen van VV Sambeek. Henk Peters, Wim van de Poel en Wiet van Hoof. Door hun trouwe aanwezigheid en fanatisme hielden ze jarenlang de veteranenclub op de been. Met het bereiken van een leeftijd van tachtig jaar besloten ze kortgeleden hun voetbalcarrière te staken.
Door Wanda Laarakkers in DeBoK
“Wat doe jij nog op het voetbalterrein?” een vraag die nog wel eens gesteld werd aan de drie tachtigjarige voetballers van de Sambeekse voetbalclub. Jarenlang wisten ze de weg op woensdagavonden naar het trainingsveld van hun VV Sambeek te vinden. Wedstrijden speelden ze al een tijdje niet meer, maar de trainingsavonden waren heilig. Waren, want het gouden trio besloot hun voetbalschoenen aan de wilgen te hangen.
Wiet van Hoof (80) uit Afferden was 28 toen hij zijn zich bij het Sambeekse veteranenteam voegde. “Eigenlijk moest je dertig zijn om bij erbij te mogen, dus ik was te vroeg. Toch mocht ik blijven als rechts half.” Wim van de Poel (81) uit Vortum-Mullem: “Ze wisten niet goed waar ze me neer moesten zetten. Ik kwam in de spits terecht, de eerste drie wedstrijden scoorde ik acht keer.” Sambeekse Henk Peters (80): “Als rechts buiten kreeg ik meteen op mijn donder dat ik er niets van kon! Toch mocht ik blijven.”
Ondanks dat het de veteranen niet ging om prestatie te leveren, waren ze onder leiding van Wim Verstraaten de schrik van de buurt. Henk was in de verdediging op zijn best, Wiet bewaarde het overzicht en Wim sprintte iedereen eruit. Zowat elke wedstrijd gingen ze met de winst naar huis. Wim: “Sambeek was een goed team, de tegenstander was bang van ons. Vrij lang speelden we in dezelfde samenstelling. Verliezen deden we pas toen we allemaal een dagje ouder werden.”
Leuke herinneringen speelden zich op het veld, maar vooral ook daarbuiten plaats. Wiet: “Na een uurtje trainen gingen we douchen en een potje bier drinken in de kantine, waar ook oud-voetballers kwamen. Hartstikke gezellig.” Henk: “Ook de uitstapjes die we maakten zoals fietstochten en barbecues waren altijd leuk.”
De betrokkenheid bij hun club en de trots op het blauw/wit is er altijd geweest. Vrijwel geen enkele training werd gemist en ook als vrijwilliger droegen zij een steentje bij. Van bestuursfuncties tot barpersoneel en sponsoren werven, van de groenclub tot reclameborden wassen, niets was hen vreemd. Het besluit om te stoppen met voetballen was goed, maar doet ook een beetje pijn. Henk: “Mijn voetbalschoenen heb ik nog maar niet weggegooid.”
Op 3 november nam het drietal afscheid van hun veteranenclubje in de kantine van de voetbalclub. Een mooi bedank-shirt herinnert hen aan de mooie voetbaljaren. “We stoppen wel maar blijven nog wel lid van onze club hoor!”
