Column in DeBoK
Afgelopen week was ik met twee tiener-dametjes op stap in Boxmeer. Niet zomaar voor de gezelligheid, nee, er moest gewerkt worden. Gewapend met een vuilniszak en knijper ruimden zij zwerfafval op en ik mocht er over schrijven voor deze krant. Elk minuscuul stukje vuilnis werd door de meiden zorgvuldig van straat geplukt. Het viel me tegen hoeveel er lag! Een aardige passant gaf hen een complimentje over het feit dat ze zo goed bezig waren. Met een lach van oor tot oor en stralende ogen staken de vriendinnen de pluim in hun zak. Al pratende bleken complimentjes als deze erg belangrijk voor de motivatie van hun vrijwilligerswerk te zijn. De kracht van vriendelijkheid. Een week daarvoor reed ik over de Beugenseweg in Boxmeer. Vlak voor de Rochusrotonde stopte de auto voor me gedeeltelijk op het zebrapad. Niet zoals het hoort, maar voetgangers konden ruimschoots passeren. In mijn ooghoek zag ik een dame van middelbare leeftijd het zebrapad oplopen. Bij de auto stopte ze alsof ze niet voorbij kon. Horen wat ze zei kon ik niet, maar gezien haar mimiek en armbewegingen was geen twijfel over haar gemoedstoestand. Die was niet best, de automobilist kreeg er van langs. Twee gebeurtenissen zomaar op straat die lijnrecht tegenover elkaar staan. Als pumps tot Crocs. Met een lachend knikje en een keer je schouders ophalen had mijn medeweggebruiker vast ook geweten dat stoppen op een zebrapad niet zo handig is. In ieder geval had hij dan zonder rotgevoel zijn weg kunnen vervolgen. De kracht van vriendelijkheid. Foutjes maken we allemaal, zeker in het verkeer. (Bij deze nog mijn excuses aan die ene vrachtwagenchauffeur, mijn invoegmoment was inderdaad niet zo handig gekozen. Oh ja, en ik naderde die oversteekplek inderdaad een tikkeltje te hard mevrouw). Een beetje milder naar elkaar zijn, een complimentje op zijn tijd, misschien maakt het de wereld een klein beetje mooier. En mooier wordt deze vast ook wanneer afval in de vuilnisbak verdwijnt.
