“Ey dis zo vaag jonge. Ons mam doet ineens kaulo raar. Boos omdat ik gwn een reden vraag waarom ik niet mag zitten. Ja ey wtf jonge.” Mijn puber wil de avondklok creatief ontwijken om met vrienden samen te kunnen zijn. Omdat hij bij mij geen poot aan de grond krijgt klaagt hij via WhatsApp bij zijn vader. Ik begrijp zijn frustratie volkomen, de jeugd wil chillen met ál hun vrienden, feestjes vieren en de wijde wereld in. Ik stel me voor hoe het zou zijn als ik als pubermeisje in lockdown zou zitten, begin jaren negentig. Contact met de buitenwereld was toen een stuk lastiger. Appen bestond nog niet. Contact met vriendinnen was er onder andere via de telefoon, die hing bij huize Havens in de keuken. Daar had je net zo veel privacy als op de slaapzaal van een jeugdherberg. Als ik de spiraalvormige kabel strak trok, kon ik net tot in de hal komen, maar meeluisteren kon nog steeds. Computergames die je met vrienden over de hele wereld kunt spelen waren er niet. Het enige wat ik kon, daar was ik dolblij mee, was een happend geel bolletje over een ieniemienie beeldscherm sturen; Pac-Man. Leuke filmpjes foto’s of muziek delen met vrienden via TikTok, YouTube of Instagram; onmogelijk! Foto’s moesten eerst afgedrukt worden en muziek luisteren was sowieso een andere tak van sport. Met twee zwarte sponsjes tegen beide oren en ijzeren beugeltje op mijn hoofd luisterde ik naar van de radio opgenomen cassettebandjes. Voor onze pubers is dit bijna niet voor te stellen. Ik ben blij voor hen dat contact leggen in tijd van lockdown tegenwoordig in ieder geval gemakkelijker gaat. Onze puber blijft zijn vader appen, maar ook die geeft de opstandige jongen niet zijn zin. “Ik kom niemand tegen, omdat het na 9 uur is wtf. Gast jij gaat toch ook niet Rutte friemelen?” Zucht. Nog even volhouden allemaal!
