Door Wanda Laarakkers, Wanda schrijft
Boxmeer- Wie denkt aan een veteraan, heeft veelal het beeld van een oude grijze man voor zich die vocht in oorlogsgebied. Veteraan Veronique Rijnen is echter een jonge dame die heeft gevaren bij de Koninklijke Marine veelal met een vredesmissie. Deze trouwe bezoekster aan het Boxmeerse Veteranencafé vertelt haar verhaal over haar Marine-avontuur aan DeBok.
Door Wanda Laarakkers in DeBok, foto John Hoffman
Het was voor Veronique Rijnen (42) vroeg duidelijk dat zij bij de Marine wilde gaan varen. Op haar zestiende meldde zij zich daar, maar werd afgekeurd vanwege haar leeftijd. Ze volgde een studie aan de MEAO, en de Marine leek voor de buitenwereld buiten beeld. Echter met haar diploma op zak solliciteerde zij in 1996 opnieuw naar haar droombaan. Met succes. Vanuit haar toenmalige woonplaats Groeningen ging zij met de trein naar Den Helder. Veronique: “In de eerste zes weken werd ik afgebroken en opgebouwd. Ik was een puber en moest wennen dat ik niet overal tegenin hoefde te gaan. Ik volgde een opleiding tot radar- en sonaroperator en in 1997 begon het echte werk; ik ging varen.” Veronique ging direct de wereld over. Dat betekende dat zij tussen de vijf en zeven maanden per jaar van huis was. “Mijn vader was super trots, mijn moeder heeft het destijds nooit gezegd, maar vond het vreselijk. De eerste tijd was ik zeeziek, leefde op chips en cola, dat hielp het beste tegen de misselijkheid. Gelukkig wende het. Een schip was bemand met 180 collega’s, waarvan 30 vrouwen. Aan boord hadden we alles, behalve privacy, met zes à negen personen lagen we op een kamer.”
Hetgeen wat Veronique nooit zal vergeten is de vredesmissie rondom de terroristische aanslagen in Amerika op 9-11-2001. “Op dat moment vaarden we op de Middellandse Zee. We gingen direct terug naar Nederland om oorlogsmunitie te halen. Niemand wist wat er ging gebeuren. Ik dacht; dit gaan we gewoon doen, hier ben ik voor opgeleid. We hebben toen gepatrouilleerd bij het Suezkanaal. Op zulke momenten stel je geen vragen, maar voert uit. Het was een onzekere tijd, maar ik kon altijd bij mijn collega’s terecht. Vertrouwen onderling was groot en de communicatie direct en open.” In 2002 stopte Veronique met varen en startte met geven van voorlichting, ter promotie van de Marine. In 2004 werd haar contract niet verlengd en moest zij stoppen.
“Het was een fantastische tijd. Ik heb letterlijk en figuurlijk een wereldtijd gehad bij de Marine. Je komt op alle bijzondere plekken in de wereld, iets om nooit te vergeten. Het Veteranencafé is voor mij een plek waar ik mijn verhaal kwijt kan. Iedereen snapt je daar. Het is ook gewoon keigezellig, ik ben elke eerst vrijdag om de twee maanden van de partij bij Pub Esser. We beginnen om 16.30uur.”
