Sambeek- Een visje eten in Volendam, paarden aaien, een zoon opzoeken in het buitenland, het zijn eenvoudige wensen die van grote betekenis zijn wanneer iemand ernstig ziek of terminaal is. Vrijwilliger van Wensambulance Limburg Frans Selten helpt samen met zijn collega-vrijwilligers deze wensen uit te laten komen.
Door Wanda Laarakkers
“Ik denk dat ik altijd het verkeerde beroep heb gehad,” begint Frans Selten (67) te vertellen. De voormalig productiemedewerker bij S.P.G. heeft met zijn 45 jaar EHBO-ervaring en vrijwilligerswerk bij de Vrienden van Madeleine altijd iets gehad met de zorg voor een ander. Een week na het tekenen van zijn pensioenpapieren in 2017 solliciteerde hij dan ook bij de Wensambulance. “Ik had deze ooit zien staan in Boxmeer, en toen meteen gezegd; dat is iets voor mij.”
Stichting Wensambulance Limburg zocht nog een chauffeur met B/E-rijbewijs, auto met aanhangwagen, Frans greep zijn kans. De Wensambulance vervult wensritten voor volwassenen en kinderen die ernstig ziek, bedlegerig of terminaal zijn. Wanneer een wensvraag binnenkomt krijgt Frans een mail. Vrijwilligers kunnen door te reageren aangeven of ze ingepland kunnen worden. “Wanneer er spoed bij een wens gebaad is, omdat iemand terminaal is bijvoorbeeld, krijgen we een appje. Normaal gesproken rijd ik zo’n veertig ritten per jaar.”
Altijd wordt de Wensambulance, die vertrekt vanuit standplaats Venlo, met twee vrijwilligers bemand. Een vrijwilliger met zorgachtergrond die zorgdraagt voor de wensvrager, en de chauffeur, verantwoordelijk voor de ambulance en alles daaromheen. De wensen, het hoeven niet per se laatste wensen te zijn, lopen erg uiteen. “Bij mijn eerste wensrit wilde een terminale vrouw een kop uiensoep eten in Valkenburg. Maar ook een visje eten in Volendam, paarden en hondjes willen aaien, een zoon bezoeken in het buitenland, een begraafplaats bezoeken zijn wensen waarvoor ik op pad ging. Naar de zee willen is een veel voorkomende wens, hiervoor hebben we een strandrolstoel en strandbrancard tot onze beschikking. Deze wordt vervoerd in de aanhangwagen.”
De meest mooie herinneringen van zijn wensritten heeft Frans vooral aan de kleine dingen. “Van sommige momenten krijg ik nog kippenvel. Zoals die van een ernstig zieke vader en zijn zesjarig zoontje. Ik liet de kleine jongen helpen met het duwen van de brancard en dergelijke. Hij week niet van mijn zijde. Of iemand die zegt, ik moet je even knuffelen, wat doen jullie mooi werk. En dat één knuffel zelfs niet genoeg is. Je komt als vreemden bij elkaar en gaat als grote vrienden uit elkaar. Aan de ziekte van mensen kan ik helaas niets doen, maar mensen en gezinnen blij maken door een wens uit te laten komen, daar kan ik aan bijdragen.”
Heeft u een wens of wilt u middels een donatie de wensambulance steunen? Kijk op www.wensambulancelimburg.nl
