Vierlingsbeek- Zo’n vier jaar geleden zette KBO Vierlingsbeek/Groeningen wandelvoetbal op. Het doel is het promoten van bewegen voor ouderen, en het vergroten van sociale contacten. Het is tot de dag vandaag een groot succes. Onze verslaggeefster werd uitgedaagd voor een potje wandelvoetbal. Met beide handen nam zij die uitnodiging aan.
Door Wanda Laarakkers in DeBoK
Om 9.30 uur op een dinsdagochtend mag ik me melden op sportpark Soetendaal in Vierlingsbeek. Jos van Boekel (71) en Ineke van Bree (68), bestuursleden van KBO Vierlingsbeek/Groeningen en fanatieke wandelvoetballers vangen me op bij het hoofdveld van Volharding. Op het veld trappen wat mannen in rood/wit tenue, met een logo ‘wandelvoetbal’ op het shirt een balletje over. Op de tribune trekken enkele vrouwen hun voetbalschoenen aan.
“Een gemengd gezelschap, van 29 KBO-leden komt hier elke dinsdag van 9.30 tot 11.00 uur wandelvoetballen,” vertelt Jos. “De leeftijd ligt zo tussen de 55 en 80 jaar. Bij de opstart heeft een gastspeler van VVV Venlo een introductie les gegeven. Direct waren er toen zo’n twaalf aanmeldingen. Deelnemen is vrijblijvend, maar elke dinsdag hebben we een mooie club bij elkaar.”
Jos roept iedereen bij elkaar voor de warming-up. Terwijl ik knieën heffend en armen zwaaiend naar de overkant van het veld dribbel vertelt een collega-wandelvoetballer me de spelregels. Zoals de naam al zegt, er mag niet gerend worden. De bal mag niet boven heuphoogte uitkomen en spelers mogen elkaar niet aanraken. Er wordt zes tegen zes gespeeld op een veld van 21 x 42 meter. De doeltjes zijn drie bij één meter.
Wanneer de warming-up begint trappen we een balletje over. Direct sluit een dame zich bij mij aan. Ja, ik voel me meteen onderdeel van de club. Het valt me niet tegen, ondanks dat ik geen ervaring heb op het voetbalveld, wel langs de lijn, schiet ik de bal vrij strak in de voeten van de dame tegenover me. Jos deelt hesjes uit en haalt de scheidsrechters fluit voor de dag. We gaan beginnen. Twaalf spelers staan er op de kunstgrasmat en de wissels aan de zijlijn.
Vanaf het eerste fluitsignaal gaat het er fanatiek aan toe. Het wandelen wordt wel eens stiekem rennen, maar de scheids heeft het goed in de gaten. De spelers motiveren elkaar en geven aanwijzingen. Al snel valt er een doelpunt voor de tegenpartij, dat beloond wordt met een applaus. Hoe langer we bezig zijn hoe fanatieker ik word en krijg er plezier in als het nog lukt ook. Je hoeft zeker geen ervaren voetballer te zijn om hier aan deel te nemen, ik word door de rest meegenomen. Ieder laat elkaar in zijn waarde. “Wanda, probeer je pass iets strakker te spelen,” krijg ik als tip. Die neem ik van harte aan.
Na twintig minuten klinkt een fluitsignaal, einde wedstrijd. Naast de lijn wordt er wat gedronken, gelachen, gekletst en we maken ons klaar voor het tweede en vervolgens derde potje. Het lukt me zelfs te scoren. Wanneer ik even als wissel langs de lijn sta, hoor ik dat er ook wordt deelgenomen aan toernooitjes. Leuk! Ineke: “Toen Jos me vroeg mee te doen dacht ik, dit kan ik niet, maar je leert het snel, het is leuk om te doen.” Jos: “Na anderhalf uur is iedereen weer volop in beweging geweest en het is nog gezellig ook. We kunnen altijd terecht op het kunstgrasveld, de samenwerking met Volharding is perfect. Wie eens mee wil doen is van harte welkom: bel naar 0478-631839.” Ik heb echt genoten! Morgen zal dat minder zijn vanwege de spierpijn.
