“Ik vond ‘t super leuk vandaag”, appt mijn jongste zoon. Ik lig in bed, zojuist hebben we een meer dan gezellig dorpsfeest afgesloten. Drie generaties stonden er in de feesttent op het dorpsplein. Een kleinzoon danste met zijn oma, een kleindochter met haar opa, en ook een moeder en zoon trotseerden de overvolle dansvloer voor een soepel uitziend dansje. Ook ónze pubers feestten met hun opa, oma, oom, tante, nichtjes, vriendengroep en vele anderen. Het appje van mijn zoon doet me keihard beseffen hoe waardevol deze dag, en het hele feestweekend, was. Een indrukwekkend aantal vrijwilligers, waar ik ook onderdeel van mocht zijn, was betrokken bij de organisatie van dit dorpsfeest. In de weken vooraf werden bijvoorbeeld vergunningen geregeld, versieringen aangeschaft en dj’s geboekt. Tijdens het feestweekend stonden er begeleiders bij de springkussens, vlaggers bij de wielerronde en werden vele andere klusjes belangeloos uitgevoerd. Dat is toch fantastisch, dat is toch iets om megatrots op te zijn?! Tijdens het vier dagen durende dorpsfeest vielen alle vrijwillige inspanningen samen en explodeerden tot een heus knalfeest. Maar dan echt. Op diverse socialmediakanalen en in groepsapps verschenen ontelbare foto’s van mensen met ontzettend vrolijke gezichten. Gelukkige momenten zijn hiermee vereeuwigd. Vrijwilligerswerk, het is niet zo dat het me alleen maar blij heeft gemaakt. Die keer bijvoorbeeld dat een georganiseerd feest dat op papier fantastisch leek best wel in het water viel, was echt niet leuk. Maar nu, nu ik totaal uitgeput, met pijn in mijn voeten en complete gestel in mijn bed lig, kronkelen er vooral gelukskriebels door mijn lijf. Dit geslaagde feest geeft me een boost aan energie, daar kan geen treetje Red Bull tegenop. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat er mensen van goud zijn die zich vrijwillig inzetten om anderen mooie herinneringen te laten beleven. Herinneringen die je de rest van je leven meeneemt. The best gift is you! Ik app mijn zoon terug. “Ik oooooook!”
