“Heeft u al wat gehoord over uw zoon?” Ik zit op een bank naast een lift in het ziekenhuis. Onze jongste puber, hij is achttien, ligt op dit moment op de operatietafel. Mijn stressniveau is niet tot het plafond gestegen, maar hé, ze zijn wel in mijn kind aan het snijden. “Nee, ik heb nog niets gehoord,” antwoord ik. De operatie zou tot ongeveer tien uur duren, de klok geeft twintig over tien aan. Eerlijk gezegd ben ik nu toch wel erg benieuwd. De ‘wat als…’ scenario’s proberen driftig mijn brein binnen te dringen. Wat als.. er iets gruwelijk mis is gegaan? “Ik ga even voor u kijken”, antwoord de vriendelijke dame. “Hij is net vijf minuten op de uitslaapkamer”, komt ze me niet veel later vertellen. “Ja, of ze nou drie of achttien jaar zijn, je bent toch bezorgd om je kinderen”, voegt ze er aan toe. Het bedankje dat ik uitspreek naar de dame, komt recht uit mijn hart. Dit is precies wat ik nodig had. Zo'n drie kwartier later komt mijn zoon op een ziekenhuisbed de lift uit gereden. “Is dat je moeder?” vraagt de duwer van het bed. Een antwoord hoeft hij niet af te wachten, opgetogen sta ik al naast mijn kind. Met mijn puber komt het goed, het heeft even tijd nodig. Maar jeetje, wat is het fijn als er iemand is die oog voor je heeft, met je meedenkt en voelt, wanneer je in onzekerheid zit. Als ik de feiten op een rijtje zet, blijkt het niet groots wat de dame voor me deed. Waarschijnlijk heeft het haar slechts vijf minuten van haar tijd en een blik in de computer gekost. Maar wanneer ik aan het hartelijke gebaar terugdenk, word ik nog steeds blij. Het zijn de kleine dingen die het doen, het lijkt zo’n nietszeggende uitdrukking. Maar het is zo waar. Het zijn de kleine dingen die je hart laten stralen.
