“Spaart u zegels voor de handdoeken? Of misschien voor de messen of de pannen? Ja? Had u daar nog graag een lege spaarkaart bij gewild? Wilt u gebruikmaken van onze kassa-aanbieding? Hebt u onze bonuskaart? Nee? Bent u daarin geïnteresseerd?” De kassamedewerker heeft het maar druk met al die spaaracties; altijd is er wel wat te sparen. Smurfen, Wuppies, voetbalhelden en zelfs piepkleine moestuintjes zijn er bij ons thuis al de revue gepasseerd. Het maakt eigenlijk ook niet echt uit wat je kunt sparen; als iets gratis is, zwichten we direct. Ook ik ging speciaal naar die supermarkt waar je dierenplaatjes bij elke paar euro kreeg, want de kinderen spaarden ze. En natuurlijk ging ik ook boodschappen doen bij de winkel waar ik gratis voetbalplaatjes van de plaatselijke voetbalvereniging kreeg. Wat is er namelijk leuker dan een blij kindergezicht te zien die HET plaatje met zijn eigen foto in voetbaltenue uit het zakje haalt? Of die ene gekke groenteknuffel uit het mandje in de supermarkt mag pakken, omdat er genoeg stickertjes op de spaarkaart zitten. Als de kinderen hun zinnen hebben gezet op een spaaractie dan doe je daar als moeder vrolijk aan mee. Ook oma wordt daar natuurlijk bij ingeschakeld, plus alle Facebookvrienden die misschien wel plaatjes willen ruilen. Het is iets van alle tijden, iedereen herinnert zich toch nog de ronde plaatjes in de zakken chips, de flippo’s? Het was een ware hype. Ik heb ontzettend mijn best gedaan om dat ene dierenboek compleet te krijgen en voetbalplaatjes van alle VV Sambeek-leden verzameld, net als ontelbare knuffels. Nu, jaren later bij de kassa in de supermarkt, vraag ik me af waar al die verzamelde schatten zijn gebleven. Bij het oud papier, in de afvalbak, of ergens in een doos achter op zolder wellicht? Het gaat ook niet om die spullen, de herinnering aan de stralende ogen en de glimlach op die gezichtjes, dat is veel waardevoller.
